#2 Ludzie bez skrzydeł

*
Alicja wspięła się  na gałąź drzewa. Ułożyła się w miarę wygodnie i przywiązała tak aby nie spaść. Zamknęła oczy i usilnie próbowała zasnąć jednak nic z tego. Liczenie owiec również nic nie pomagało. Po chwili zwierzęta zaczęły się prostować, ich sylwetki coraz bardziej przypominały te ludzkie, a miękka wełna zmieniła się w skrzydła. Już nie skakali przez ogrodzenia, lecz latali tuż nad głową dziewczyny. Latający ludzie robili piruety, łapali się za ręce i radośnie tańczyli w blasku księżyca. Alicja chciała zatańczyć razem z nimi, lecz kiedy wyciągała do nich dłoń rozpływali się.
- Zawsze tacy byli - powiedziała z uśmiechem.
Po chwili ogarnął ją niczym nie zmącony spokój. Dziewczyna ziewnęła kilka razy, wtuliła się w drzewo. Słyszała bicie serca. Lecz może to był tylko sen.
Następnego ranka obudziły ją pierwsze promienie słońca. Odwiązała liny, przeciągnęła się kilka razy i wstała. Trzeba było ruszać dalej. Niebezpiecznie jest przebywać dłuższy czas w tym samym miejscu. Wzięła swoje rzeczy po czym zeszła z drzewa ze zwinnością akrobatki. Nagle usłyszała szelest jakieś 300 metrów za sobą. Szybkim ruchem wyjęła nóż z plecaka i krzyknęła:
- Przyjaciel czy wróg?
Pytała na wszelki wypadek. Zawsze istniał jakiś niewielki procent szans, że to jednak któryś ze "skażonych". Jednak zawsze po pytaniu, albo nie było nic słychać albo rozlegał się głuchy pomruk dzikiego zwierzęcia.
- Przyjaciel! Przyjaciel, nie atakuj - rozległ się głos zza krzaków. Widocznie była za nimi jeszcze jakaś inna ścieżka.

**
-Eiko, wstawaj, teraz twoja warta! -powiedział brat do siostry mocno szarpiąc ją za ramie - Słyszysz, czy mam powtórzyć?!
-Powtórzyć... - mówiąc to dziewczyna wstała i przetarła oczy.
Miała białe włosy zaplecione w warkocz, bladą skórę oraz fioletowe oczy. Z jej pleców wyrastały białe, drzewiaste zrogowacenia, które imitowały skrzydła.
Eiko popatrzyła na Tsubase - swojego brata bliźniaka. Tak jak ona dotknięty był albinizmem. Jednak zamiast fioletowych, jego tęczówki były czerwone. Kiedy urodziła się Eiko jej rodzice byli załamani. Była bowiem córką zawodowego lotnika i baleriny powietrznej. Matka ubzdurała sobie jeszcze przed narodzeniem córeczki, że dziewczynka pójdzie w jej ślady. Przez co Eiko nigdy nie mogła sprostać oczekiwaniom rodzicielki. Rodzice nie wypuszczali swoich pociech z domu. Załatwili im prywatne nauczanie i płacili za zachowanie tajemnicy o przypadłości swoich dzieci. Przecież taka informacja mogła by zniszczyć ich kariery. Mała Eiko nie znała nikogo po za rodziną, służbą oraz Tomem - prywatnym nauczyciel jej oraz jej brata. To trwało aż do dnia wezwania na udokumentowanie ich niezwykłego przypadku. Wtedy po raz pierwszy widziała ludzi takich jak ona "skażonych".
 Pogrzebała kijkiem w ognisku, żeby roztrząsnąć popiół, który mógł by zgasić płomień.